Nga Robert Fisk
A mundet që Haditha të jetë vetëm maja e varrezës masive. Trupat e të vdekurve të parë shpejt e shpejt, pamjet e paqarta të kufomave dhe të fëmijëve, a mund të jenë vetëm maja e ajsbergut? A do të vazhdojë më tej puna e ushtrisë amerikane të lagjeve të varfra?
Më kujtohet mirë dyshimi i parë që pata se vrasjet më ta këqija në Irak do bëhen në emrin tonë. Isha në sorgum e Bagdadit, duke numëruar trupat, kur një nga nëpunësit të më vjetër të qytetit, më foli për shqetësimin e tij. “Të gjithë sjellin trupa këtu,” tha. “Por kur amerikanët sjellin trupa, na thonë se për asnjë arsye nuk duhet tu bëjmë autopsi. Në na lihet të kuptojmë se e kame bënë që ma parë. Herë pas here ma japin një copë letër si kjo bashkë me trupin.” Dhe në këtë kohë burri më dha një dokument të ushtrisë amerikane që tregonte skicën e trupit të një njeriu vizatuar me dorë dhe fjalët “dëmtime traume.”
Çfarë lloj traume po përjetohet tani në Irak? Me thjesht, kush po e kryen vrasjen ne mas? Kush po i kthen kaq shumë trupa njerëzish në stiva mbeturinash? Pas ngjarjeve të Hadithas, ne do tu japim formë të re dyshimet tona.
Nuk është mirë të themi “thjesht ca dru të shtrembër.” Të gjitha ushtritë pushtuese janë të degjeneruara. Por a kryejnë të gjitha krime lufte? Algjerianët janë akoma duke hapur varret masive të lëna nga parashutistët francez që asgjësuan fshatra të tëra. Dimë për vrasësit-përdhunues të ushtrisë ruse in Çeçeni.
Të gjithë kemi dëgjuar për të Diela të Përgjakura. Izraelitet u ulën dhe vështronin ndërkohë që milicia libaneze e autorizuar prej tyre masakronte dhe plaçkiste 1,700 palestinez përgjatë rrugës. Dhe sigurisht fjalët Mai Lai tani po shqiptohen prapë. Po, nazistët ishin më të këqij. Dhe Japonezët. Dhe Ustashëti kroat. Por këta jemi ne. Kjo është ushtria jonë. Këta ushtar të rinj janë përfaqësuesit tanë në Irak. Dhe ata kanë gjak të pafajshëm në duart e tyre.
Dyshoj se pjesë e problemit është se ne nuk e vumë kurrë ujin në zjarr për Irakun, prandaj refuzuam t’i numëronim të vdekurit e tyre. Qëkur irakianët u kundërvunë ushtrisë pushtuese më bombat e tyre në anë të rrugës dhe me makina vetëvrasëse, ata u kthyen në “ të huaj” arab. Të këqijtë nën-njerëzor të cilat amerikanët i kishin identifikuar dikur në Vietnam. Merr një president që të na thotë se po luftojmë të keqen dhe ndonjë ditë do të zgjohemi dhe do të shohim se një fëmijë ka brirë, një foshnje ka këmbë të thyera.
Mos harroni që këta njerëz janë myslimanë dhe mund të bëhen të gjithë Muhamed Atta të vegjël. Të vrasësh një numër të konsiderueshëm njerëzish është vetëm një hap më përpara nga të gjitha ato sulme të përziera ajrore që na thonë se vrasin “terroristë”, por të cilat gjithmonë e më shpesh na del të jenë dasma ose – si ne Afganistan – një përzierje terroristesh dhe fëmijësh ose, siç do shikojmë se shpejti, pa dyshim, “fëmijë terroristë.”
Në një farë mënyre, ne reporterët jemi gjithashtu për tu fajësuar. Të pazotë për ta rrezikuar të dalim jashtë Bagdadit – apo nëpër vet Bagdadit – gjerësia e Irakut ka rënë nën një hije të trashë dhe gjithëpërfshirëse. Ne mund të vërejmë një shkëndijë në gjithë atë errësirë – një Haditha apo dy ne shkretëtirë – por rrimë një qetësi duke kataloguar numrin e “terroristëve” hamendësisht të arritur në qoshet e largëta të Mesopotamisë. Nga frika e thikës së kryengritësit, ne nuk mundemi të investigojmë më. Dhe ameriaknëve u pëlqen kjo gjë.
Mendoj se bëhet zakon, kjo lloj gjeje. Tashmë horroret e Abu Graibit janë fshirë nga kujtesa. Është abuzim, jo torturë. Dhe pastaj na del një oficer i ri i Shteteve të bashkuara i akuzuar për vrasjen e një gjenerali të ushtrisë irakiane duke e futur atë me kokë poshtë në një thes gjumi dhe duke u ulur në kraharorin e tij. Dhe prapë, ati i kushtohen pak tituj kryesor të gazetave. Kujt i bëhet vonë se një irakian tjetër hëngri dhe? A nuk po përpiqen ata të vrasin djemtë tanë që janë atje duke luftuar terrorin.
Kush duhet te fajësohet për faktin se ne e shikojmë veten si me të nderuarat e krijesave, që po bëjmë betejë të pafund me vrasësit e 11 shtatorit dhe 7 korrikut sepse ne e duam vendin tone dhe njerëzit tanë – por jo njerëzit e tjerë – shumë. Dhe kështu ne e veshim veten si fisnikë, po, si kryqtar, dhe u themi atyre që u pushtojmë vendin se do to sjellim atyre demokraci. Nuk pushoj do të pyeturi veten sot se si shumë nga të pafajshmit të masakruar në Haditha patën mundësi të votojnë në zgjedhjet e Irakut – para se ti vrisnin “çliruesit” e tyre.
Burimi: http://news.independent.co.uk/world/fisk/article624173.ece