Një shoku im më solli ndërmend vitet e universitetit duke më treguar ca foto të marra aty-këtu në ambjentet e universitetit dhe unë nuk munda të mos i ndaj me ju fotot dhe aty që ndjeva kur i pashë edhe për faktin që kam munguar pak në blogsferë. Njërën prej tyre e vendosur si baner për blogun tim; mendoj se do e lë për ca kohë, më pëlqen shumë. Megjithatë, vazhdojmë më poshtë.
Fotoja që po shikoni më lartë është marrë na verandën e barit të universitetit (ambjenti brenda ishte një zgëqe), të atij që është brenda e kam fjalën, se ata që janë jashtë duan një ditë të tërë behari t’i numërosh. Ky ambjent më ka pëlqyer shumë, ishte goxha i qetë kur nuk i tekej kamarierit ta nginte muzikën në majë dhe nuk frekuhentohej nga studentë mondanë, të cilët nuk i shikoja dot.
Një gjë që mbaj mend ishte që i bënte sanduiçët shumë të mirë; seç kishin një shije ndryshe nga normalët. Kafja nuk ishte keq, por kishte edhe me mirë. Ishte edhe praktik, aty merrje gjithmonë kafe dhe ujë çdoherë që benim provim, duke qenë se provimet i bënim në sallën ngjitur, që është salla më e madhe në ambjentet akuale të universitetit të Vlorës. Kafja më shërbente duke me stimuluar pak trurin, kurse uji, përveç për të shoqëruar kafen shërbente edhe për të ruajtur qetësinë në mes të studentëve që kopjonin dhunshëm, duke qënë se kjo gjë mua më asfiksonte fare. Biles, dështimin tim në një nga provimet e Teorisë së Përkthimit. Nejse!
Në këtë bar kam shënuar edhe disa ‘arritje’ gjatë jetës time akademike. Aty kam pirë kafe me rektorin e atëherëshëm të universitetit dhe me nja dy pedagogë të tjerë që nuk më jepnin mësim, por vlersonin aktivitetin tim jashtë-kurrikular të jetës akademike. Këta ishin përgjithësisht dorë e vjetër, e njihinin ballin e kazanit nga rakia e shqerit, pranaj herë pas here ankesat e mija për mitëmarrje në universitet dhe keqsjellje të pedagogëve e të tjera si këto, i kalonin poshtë me ndonjë teke, duke më dhënë të drejtë në parim, duke qenë se vetëm në parim flisnim sepse nuk kam përmendur ndonjëherë emra gjatë bisedave për të shmagur sipunllëkun, silësi që e urrej. Ndoshta kjo ishte një nga shkaqet që ligji kundër shitjeve të pijve alkolike në ambjentet e universitetit nuk i zbatua ndonjëherë në barin e voçkël të universitietit tonë.
Kurse kjo që po shikoni më lartë është një dedikim që i bën studenteja A.B. studentit (ndoshta B. C.) tinzar që ka shkelur mbi pafajsinë e saj (ose idiotsinë) e shprehur me një italishte të çalë që të bën të të dalë natyrshëm lutja “Inshallah nuk studion për italisht!”
Kaq kisha kësaj herë. Ju lutem të më falni për ndonjë gabim drejtëshkrimor sepse ky artikull nuk kam marrë asnjë lexim redaktues. Kalofshi mirë!
Lini një Përgjigje