Përgjithësisht nuk më ka ardhur ndonjëhërë keq apo turp për origjinën timë nga fshati, jo origjinën e prindërve, por faktin që aty kam lindur dhe po aty kam kaluar një pjesë të mirë të fëmijërisë time. Shpesh e kam parë si avantazh në aspekte të ndyshme dhe ashtu ka qenë me të vertëtë. Më ka ndihmuar të njoh më mirë filozofinë popullore dhe mënyrën se si nga përvoja të ndryshme vilen ato që quhen fjalë të urta dhe përdoren pastaj nga mijra njerëz. Po ashtu më ka ndihmuar të kuptoj më mirë fshatarët e tjerë, njerzit e tjerë në përgjithësi që shikohen si të dorës së dytë dhe me ka mësuar të jem gjithmonë në garë për të qenë më i miri.
Etiketë: Fshati
Fakti që shqiptarët janë dërrmueshëm fshatarë e ka bërë jetën të vështirë për ta vetë dha ata vet janë një nga shkaqet. Ekziston një sindromë që nuk i kam vënë dot emër dhe nuk e kam as idenë se ç’emërtim sociologjik ka dhe a ka një të tillë apo jo. Bëhet fjalë për faktin që një anëtar i një shoqërie apo komuniteti, apo njerëz më cilësi dhe veçori të përbashkëta ta përçmojnë njëri-tjetrin pikërisht për këto veçori, e sidomos kur një pjesë të tyre i kanë zhvendosur ato nga vetja e tyre ne një mënyrë apo një tjetër kjo behet dhe me e dukshme.Për ta ilustruar së pari dua të sjell atë çka shihet rëndom nëpër filma artistikë kryesisht prodhim amerikan. Kam rastisur shpesh të jem para ekranit kur dy zezakë ofendojnë njëri tjetrin duke u quajtur mes vati “nigga!” “you nigga!”, e thënë shqip “zezak”. Kjo më ka bërë përshtypje si fillim. Pastaj më tej ma ngacmoi ndërgjegjen një ndodhi ku asistova kur po ecja rrugës, kur dy fëmijë në vigjilje të adoleshencës apo diç më të vegjël, njëri më një klarinetë në dorë dhe fundin e saj ne gojë e cila ja kishte rrudhur faqet nga zori i të fryrit dhe tjetri me një lloj defi që rraset nën sqetull si kungull dhe i bihet, po diskutonin me njeri tjetrin se ç’rrugë duhet të kapnin për të bërë “artin” e tyre dhe me këtë rast të fitonin dhe ndonjë të hollë.