Gjatë orëve të lëndëve të përkthimit, në klasën time ndodh shpesh një fenomen që demonstron varfëri. Dalin disa studentë dhe kundërshtojnë përkthimin e disa të tjerëve me argumentin se në të janë përdorur “fjalë të huazuara”. Fjala bie, nuk duhet të përdoret fjala “eksperiencë” sepse ajo është një fjalë e huazuar dhe se duhet të përdoret fjala “përvojë” në vend të saj; një shembull i rëndomtë. Kjo tregon se ekziston një boshllëk në ndërgjegjen gjuhësore të studentëve; një ngërç që pengon. Ngatërrohet fjala huazim me fjalën barbarizëm. Çfarë mbetet të ndodhe pastaj për rregullat e huazimit, kur çdo fjalë e huaj refuzohet me përbuzje? Le pastaj që kjo ndodh vetëm në klasë, në orën e përkthimit.
Muaj: Gusht 2006
Vijmë nga sezoni i provimeve dhe i pagimeve, nga i cili studentët dolën, ca me trurin plot e ca me xhepat bosh. Është e vështirë t’i thuash këto fjalë, por t’i mbash ato përbrenda është akoma më e vështirë. Edhe studenti më indiferent mund ta thotë me plot gojën se në universitetin tonë bashkëjeton me ne edhe një fenomen gangrenizues që ia thonë emrin “mitë”. Fatkeqësia është se askujt nuk i bëhet vonë për këtë. Me sa duket nuk i lejon karakteri demokratik ta ndalojnë këtë bashkëjetesë pasi që kjo e fundit është një nga bazat e shoqërisë së sotme demokratike. Në fund të fundit bashkëjetesa është e modës.